درمان به روش بستن چشم در بزرگ‌سالان مبتلا به تنبلی چشم آمتروپیک

هدف: تعیین تاثیر درمان به روش بستن چشم بر حدت بینایی بیماران بزرگ‌سال مبتلا به تنبلی چشم آمتروپیک. روش پژوهش: در یک کارآزمایی بالینی تصادفی‌شده، 66 بیمار 35-9 ساله مبتلا به تنبلی چشم آمتروپیک مراجعه‌کننده به درمانگاه صدری شاهرود، انتخاب و به طور تصادفی (یک در میان) به گروه آزمون و شاهد تقسیم شدند. حدت بینایی هر دو چشم در افراد هر دو گروه بر اساس لوگمار (LogMAR) تعیین شد. در گروه آزمون، با توجه به حدت بینایی چشم مبتلا به تنبلی چشم،  3 تا 6 ساعت استفاده از پد چشمی در ساعات بیداری بر روی چشم سالم توصیه گردید. در گروه شاهد هیچ‌گونه مداخله‌ای صورت نگرفت. حدت بینایی هر دو چشم در هر دو گروه در مقاطع 3 و 6 ماه بعد از درمان نیز تعیین شد. یافته‌ها: میانگین سنی افراد مورد مطالعه 6/4±16 سال در گروه آزمون و 1/7±2/17 سال در گروه شاهد بود (42/0P=). میانگین حدت بینایی در گروه آزمون در زمان شروع درمان 17/0±39/0 لوگمار بود که 3 ماه بعد به 09/0±19/0 لوگمار و در 6 ماه بعد از درمان به 03/0±07/0 لوگمار رسید (0001/0P<). میانگین حدت بینایی در گروه شاهد، در شروع مطالعه و در ماه‌های سوم و ششم مطالعه، به ترتیب 11/0±3/0، 14/0±29/0 و 1/0±26/0 لوگمار بود که تفاوت معنی‌داری نداشتند. به علاوه، تفاوت میانگین حدت بینایی بین گروه آزمون و شاهد در زمان شروع مطالعه معنی‌دار نبود ولی در ماه‌های سوم و ششم به طور معنی‌داری در گروه آزمون بالاتر بود. تفاوت معنی‌داری بین میانگین‌های حدت بینایی چشم براساس زمان‌های مختلف توصیه‌شده برای بستن چشم سالم (2، 4-3 و 6-5 ساعت) وجود نداشت. نتیجه‏گیری: درمان تنبلی چشم به روش بستن چشم سالم، در افراد بزرگ‌سال نیز موجب افزایش حدت بینایی می‌گردد و سن افراد مانعی برای این بهبود بینایی نمی‌باشد. لذا کاربرد روش بستن چشم جهت برنامه‌ریزی درمان و بازتوانی بزرگ‌سالان مبتلا به تنبلی چشم پیشنهاد می‌گردد. · مجله چشم‌پزشکی بینا 1385؛ دوره 12، شماره 2: 176-171.